Na een duffe en vermoeide maandag, moest ik dinsdag 28 juni opgeladen klaar zijn voor het volgende onderzoek. We brachten onze kinderen samen naar de opvang, zodat we de leidsters ook op de hoogte konden stellen. Eenmaal weer thuis beginnen de zenuwen rond 9:00 uur toch wel weer op te komen. Dat terwijl we straks na de scan nog niets weten.
We pakken onze fietsen (we wonen immers 5 min fietsen vanaf het ziekenhuis). De zon schijnt buiten, ik voel de warmte op mijn handen. Een zacht briesje langs mijn gezicht. Ik vraag mij in mijn hoofd af hoe dat straks zou zijn als ik nergens meer haar heb, hoe zou dat dan voelen? - al loop ik nu al heel ver op de zaken vooruit. Dat zachte briesje vind ik fijn. Apart toch dat je dat briesje normaal niet opmerkt, maar dat het nu 3x zo hard binnenkomt.
Eenmaal in Rijnstate ben ik vrijwel gelijk aan de beurt. Ik mag mij omkleden met een operatiejasje ‘verkeerd om’ aan, mijn borsten moeten immers kunnen hangen voor een goede scan. Ik krijgt een infuus, oordoppen, koptelefoon en mag daarna comfortabel op de buik gaan liggen op het MRI bed. Hoofd in een steun zoals bij een massage. Het grappige is dat er wel een spiegeltje onder zit waardoor je de verplegers in de andere kamer kunt zien. Het gekke is dat ik dus verder niets kon zien en dus geeeen idee heb hoe die MRI er van binnen uitziet. Je gaat liggen en wacht af. Ze vragen je wel zo stil mogelijk te blijven liggen. Je wordt naar binnengereden. Er volgt wat lawaai. Vervolgens zegt een stem: “de volgende scan duurt 1 minuut”. Ik dacht nog ‘ohhh mag ik wel ademhalen?’. “De volgende scan duurt 3 minuten”. Een enorm lawaai! Na 3 scans voel ik ineens een enorm magnetisch veld rond mijn billen. Dat is blijkbaar normaal van de MRI. Het wordt er wel bloedheet in die tunnel. Na 8 minuten gaat er contrastvloeistof via het infuus naar binnen en na 12 minuten is de scan klaar. Ik dacht dat het lawaai nog wel meeviel, maar op het moment dat ik dit schrijf, op mijn plekje op de bank zit thuis, staat de radio op de zachtste stand want mijn oren suizen zo na.
Weer op de zaken vooruitlopend (maar zo werkt dat nou eenmaal in je hoofd als je dit soort nieuws krijgt en een ‘op de kop leven’ hebt); wat ik het meeste ga missen straks zijn mijn wimpers die gaan uitvallen. Niet eens zozeer mijn hoofdhaar, daar heb ik wel vrede mee. Maar wel die wimpers die ik niet meer kan mascararen.
Thuis van werk op een normale werkdag voelt als een gekke vakantie. Genieten van de zon, lunchen buiten de deur (want manlief is ook thuis) en wandelen wanneer het kan. Wat een bizarre dagen. Nog steeds voelt het op deze momenten alsof alles over iemand anders gaat.
Je zinnen verzetten is het beste, dus erop uit met mijn lieve vriendinnetje. Wandelend gaan we Arnhem door. Toen we om 15:00 uur terug waren schrok ik mij wezenloos. 5x anoniem gebeld, dat betekent 5x gebeld door het ziekenhuis. Ik stond letterlijk te trillen als een rietje. Dit was 6 uur na de MRI. Toen we eindelijk de verpleegkundige aan de telefoon hadden bleek het allemaal wel mee te vallen. Er zit een kwaadaardige tumor in mijn borst en dat werd bevestigt door de MRI. Ze zagen nog een ander plekje, waarvoor ze de dag erna nog graag een mammografie wilden maken. Acute stress om niks dus. Alleen maar een extra onderzoek die volgende dag. En daar zat ik toch al middenin, dus kom maar op!
Reactie plaatsen
Reacties