Zo hallo dan weer! Dat is een tijdje geleden. Hoe gaat het? Hoor ik je bijna denken. Mijn laatste blog was van april 2023. Nu zitten we inmiddels in september 2023. Vijf maanden verder. Genoeg gebeurd, maar mijzelf niet de tijd en rust gegund om er een blog over te schrijven. Ik vind nu de tijd om weer wat van mij te laten horen. Ik zal je meenemen in de afgelopen 5 maanden en de komende weken. Dan ben je weer helemaal op de hoogte. Dus, mind you, het kan wel eens een lange blog worden.

Ik neem je in deze blog mee door de hele periode van de bestralingen. Ik probeer mijn verwondering, gevoel en de dingen die ik opmerk zo goed mogelijk te omschrijven zodat jij je daar een voorstelling van kan maken. Oke, here we go!

Hoeraaaaa voor de goede uitslag! Daarover dadelijk meer 😄. Sinds de vorige blog 1,5 week geleden is er weer een hoop gebeurd. Het gaat nog steeds oké met mij, al merk ik wel dat alle gebeurtenissen van afgelopen jaar een beetje beginnen binnen te komen. Mentaal wordt het allemaal wat zwaarder. Absoluut niet gek natuurlijk, wel irritant. Ik wist ook wel dat dit ging komen, dus ik ga er wel actie op ondernemen. Het is er alleen eerder dan ik dacht. En gezien mijn hoogsensitiviteit en introverte bestaan speelt dit nu nog vooral heel erg in mijn eigen hoofd af.

Hmz ik probeer hier weer een blog te schrijven, maar ik merk dat ik door van alles en nog wat afgeleid word. Het voorwerk is al gedaan, ik houd immers trouw een document met aantekeningen bij van de dag of gebeurtenissen, maar er een rond verhaal van maken kost mij deze keer moeite. Maar verwacht maar een lang verhaal ;-)

Allereerst ‘Fijne Feestdagen’! Hopelijk heb je een fijne kerst gehad en leef je toe naar een spetterend, mooi en gezond 2023. Dat dromen maar weer mogen uitkomen, je lief bent voor vooral jezelf en dat je soms een tandje terug doet. Want wij, de mensheid, zijn niet gemaakt voor stress. Dat zorgt voor allerlei ongemakken (ziek zijn, chronische ontstekingen, psychische klachten). Dus alsjeblieft neem af en toe wat meer rust.

Hee hoi, wat fijn dat je er (ook weer) bent! Het was hier wel weer eens tijd voor een update. Het heeft mij best wat moeite gekost om dit te schrijven, want mijn lichaam is moe. Maar daarover later meer. Inmiddels zit ik op dag 162 sinds de diagnose, dag 131 sinds de eerste chemo. Ruim 4 maanden onderweg met de chemotherapie! Dus daarover geef ik een update, maar ook over de positieve kanten van deze reis. Dat had ik immers beloofd in de vorige blog van bijna 7 weken geleden (sorry!).

Hajooooo! zou Yara zeggen. Hier ben ik weer. Diep in Oktober inmiddels. 3 chemo’s verder dan de vorige blog. Dus weer een inkijkje in mijn leven de afgelopen 3 weken. Deze keer over hoe het nu gaat, welke ongemakken ik ervaar (en waar je als niet chemopatiënt dus noooit aan zou denken) en antwoord op de vraag hoeveel impact dit heeft voor ons gezin.

Zooo het is weer drie weken geleden dat je van mij gehoord hebt hier op de blog. Ik ben even zoekende wat ik allemaal ga vertellen over de afgelopen 3 weken. In ieder geval een updateje over de laatste twee chemo’s, een stukje over de vakantie en ik wil je meenemen in hoe deze reis mentaal werkt. Een klein inkijkje in hoe dit tot zover voor mij doorwerkt in mijn hoofd.

Hola! Het wordt weer tijd voor een nieuwe blog. Deze keer met een feestelijk tintje, maar daarover later meer. Wat kan je verwachten van deze blog? Een kleine terugblik naar kuur 3, een aantal kleine opmerkzaamheden in de tijd na de kuur, wat over de nieuwe MRI, de uitslag daarvan en een klein stukje over het DNA onderzoek. Enjoy!

Zo eindelijk heb ik een soort van zin om weer een blog te schrijven. De afgelopen anderhalve week had ik er gewoonweg geen zin in. Ik was moe, wat meer aangedaan en het voelt zwaar. In mijn hoofd gaat het overigens nog geen goed hoor, ben nog steeds positief, maar alles eromheen voelt zwaar en als een last op je schouders. Daarnaast vond ik eigenlijk dat ik afgezien van, ‘het gaat best goed’, te weinig te vertellen had. Maar dat blijkt achteraf, gezien de lengte van de blog, toch even verkeerd gedacht.

En je zou denken een rustweek, dan is alles weer relatief normaal… hahaha think again! Op zich voel ik mij goed, maar die vermoeidheid is er nog gewoon. Dus ik quote even mijn huisarts: ‘niet stoer doen’ en iedere dag een extra middagdutje. Ook wel weer lekker, als je je er tenminste aan toe kunt geven. Lukt niet altijd en dat bekoop je dan weer de volgende dag. Inmiddels heb ik wel een tussen-de-middag-slaap-kit aangeschaft. Oftewel: oordoppen en een slaapmasker. Dan is het tenminste echt donker en hoor ik vrijwel niets. De enige remedie voor een hoogsensitief persoon met een maar door-en-doorgaand brein om toch aan de rust te kunnen toegeven.