Letterlijk twee weken na de diagnose zitten we in het Radboud Ziekenhuis voor een intake bij de gynaecoloog. Omdat we nog niet zeker weten of ons gezin nu compleet is, moeten we voor onszelf deze kans aangrijpen. Niemand kan mij namelijk met zekerheid zeggen dat en of mijn eierstokken straks in de overgang raken. Misschien tijdelijk, maar misschien wel voorgoed beschadigt. Dus wil ik toch graag dat er eicellen ingevroren worden. Door mijn situatie is dit dus een spoed-IVF traject. In twee weken tijd wordt met hormonen een overdadige eicel-groei gestimuleerd zodat we dan ook zeker 15 eicellen kunnen prikken, waarvan er dan 8-10 worden ingevroren. En de boodschap aan het eind van het gesprek was: je begint vanavond!
Wat ben ik toch in een gekke wereld belandt. Enerzijds zit ik in de overlevingsmodus, groeit mijn tumor door hormonen en moet de behandeling zo snel mogelijk beginnen, aan de andere kant ga ik mijzelf nu extra vruchtbaar maken en vol hormonen stoppen om straks nog keuze te hebben.
Met twee tassen vol pillen, spuiten en hormonen vertrekken we weer richting huis. Thuis zijn opa en oma aan het oppassen, ik bel ze of ze zin hebben in een ´feestmaal´. We vertrekken richting een pannenkoekenrestaurant om er toch maar een feestje van te maken en de gedachten even helemaal op iets anders te richten. Later komt er ook (tijdelijk) een einde aan één van mijn favoriete hobby’s: ik bak voorlopig mijn laatste taarten op bestelling. Ook dat stopt, omdat ik té onvoorspelbaar wordt komende periode.
Om 21:00 uur is het dan zover en start ik met de eerste pillen van het fertiliteitstraject. De eerste twee dagen slik ik foliumzuur en letrozol. Die laatste onderdrukt het oestrogeen hormoon, waar mijn tumor zo gevoelig voor is. Deze eerste stappen gaan prima.
Tegen 22:00 uur gaan we naar bed en app ik nog even met vriendinnen. Tegelijkertijd wilde ik even de afspraaktijd van morgen dubbelchecken en BAM. Mijn hartslag verhoogd, ik krijg het warm.. het enige wat in mij opkomt is “kanonne”. In mijn Rijnstate app staat DE datum gepland. 20 juli 2022 zal ik mijn eerste chemo ondergaan. Damn, dat had ik niet willen lezen zo net voor het slapengaan. En ohh wat is dat al snel. En weer raast dat hoofd er vandoor…
Inmiddels onderga ik het allemaal maar gewoon. Niet teveel nadenken en gaan. Het voelt een beetje alsof je in de branding van de zee ligt. De golven en het water spoelen over je heen. Je kan geen kant op. Je moet wachten tot de zee weer wat terug trekt, de stroming verminderd, pas dan kun je gemakkelijk opstaan.
En lieve mensen, dit heeft niets met sterk zijn te maken. Ik hoor en lees dat in vele berichtjes die ik ontvang. En ik snap het, dat zou ik zelf ook zeggen als dit iemand in mijn omgeving overkwam. Maar dit is geen ‘sterk zijn’, dit is de wil om te overleven. Geen keuze hebben en dus maar meegaan in de stroming. Toegeven aan alles wat er om je heen gebeurt, zo positief mogelijk de dag doorgaan, het negatieve vermijden. En degenen die mij goed kennen, weten dat ik van nature wat té realistisch, soms negatief kan denken, maar deze reis gaat het mij wonder boven wonder goed af om positief te zijn. Iedere dag te lachen, mijn hoofd recht omhoog te houden. Dat levert trouwens ook wel leuke gesprekken op. Mensen verwachten toch dat omdat je jong bent, een jong gezin hebt, dat je er wat meer last van zou hebben. Meer verdriet zou hebben. Maar dat echte verdriet heb ik voor dit gedeelte al achter mij gelaten, het is nu eenmaal zo dat die tumor er zit, ik moet nu aan de bak. In de vijfde of zesde versnelling vooruit!
Reactie plaatsen
Reacties
Wat goed dat je deze stap “ook nog maar ff” neemt! Hopelijk doen de hormonen niet veel voor je mentaal. 🍀🍀🍀
Nou Lets kick some eggs 💪🏻💪🏻💪🏻