Week 3 van deze rollercoaster staat in het teken van nog meer fertiliteit en markers plaatsen voor de operatie straks. Dat betekent dat we heen en weer sjeezen tussen Radboud en Rijnstate. Ben ik blij dat we in Arnhem wonen en dus relatief dichtbij (vergeleken met de achterhoek).
In de ochtend rijden we naar Nijmegen om mijn eitjes te checken. Inmiddels spuit ik 4 dagen hormonen (FSH en oestrogeen-onderdrukker). Blijkbaar hadden we afgelopen donderdag niet echt goed opgelet, want na 5 trappen omhoog (ik dacht laten we gezond blijven doen), kwamen we erachter dat we in de kelder moesten zijn. Top! Eenmaal in de juiste wachtruimte waren we snel aan de beurt. Inmiddels doe ik dit soort afspraken zonder al te veel na te denken. Want met nadenken maak je je het zelf zo moeilijk. Maar om het even plat te omschrijven: wat houdt zo’n afspraak in? Ga plassen, kleed je maar uit van onderen, ga in de stoel zitten, benen in de beugels en echo-apparaat naar binnen. Niet persé heel leuk. Begrijp mij niet verkeerd; de fertiliteitsartsen, assistenten en verpleegkundigen zijn heel lief en doen echt goed hun werk, maar hej ik omschrijf het gewoon precies zoals ik het ervaar.
De conclusie van de echo is positief in beide eierstokken groeien 9 eitjes van zo’n 10mm. Voor de punctie moeten ze alleen minimaal 14mm zijn en pas bij 3 eitjes van 17mm gaan ze echt prikken. Daar zijn ‘we’ nog niet.
In de middag worden we weer in Rijnstate verwacht. We pakken de fiets vanuit huis en rollen naar beneden. Als je Rijnstate binnenloopt via de hoofdingang loop je in één streep rechtdoor. Door de open hal, rechtdoor richting het einde van het pand. Route 60. Einde van de gang ga je twee trappen omhoog en daar zit het oncologie centrum. Voor mijn gevoel een beetje weggestopt achterin het gebouw. Maar wel een heel open, oogt nieuw centrum. Alles bij elkaar. Daar nemen we plaats in wachtruimte 3. Degene het dichtst bij de oncologie-radiologie afdeling. Zittend op de stoel loopt alweer de vaste mamacare-verpleegkundige langs. Zo’n leuk mens en praktisch onze buurvrouw kwamen we achter. Zij vertelde dat nog een jonge vrouw er net achter is gekomen dat ze borstkanker heeft. Zij zou graag contact willen hebben met een lotgenoot. De verpleegkundige dacht gelijk aan mij.. en zelfs op de afdeling hadden ze gezegd “jaaa ‘te stroetje’ moet je vragen”. Dus ook hier is mijn naam alweer beroemd en berucht. Waar dat in Keijenborg nog steeds is, komt dat hier ook weer terug hahah.
Ondertussen komt de verpleegkundige/assistent radiologie mij ophalen. Weer een bekende. In dit geval de dame (ze heet Margot) die ervoor gezorgd heeft dat ik na de biopsie op 24 juni geen blauwe plek overhield (uit de eerste blog) op mijn borst. Grappig.
Ze neemt mij mee en ik mag mij weer ontkleden van boven en plaatsnemen op het echo-bed. Ik maakte tegelijkertijd nog kennis met een tweede assistent en de radioloog. Deze radioloog (echt altijd een man?!) maakte eerst weer een echo waarbij hij de twee plekken van de tumoren markeert met een stiftje. Vervolgens verdoofd hij de huid en gaat hij de potloodpuntjes/rijstkorrels (jodium zaadjes) plaatsen met een holle naald. Het doet gelukkig geen pijn door die verdoving. De kleine opening in de huid komt alleen door de naald, dus dat valt mee (en het scheelt dat ik inmiddels al heel wat gewend ben natuurlijk). Het hele gebeuren voelt wel gek. Heb je al eens kipsaté-spiezen gemaakt? Ja van die stukjes kip op een stokje voor de barbecue. Daarmee kun je het gevoel van deze ingreep vergelijken. Het moment wanneer je de satéprikker door het rauwe blokje kip drukt, die weerstand en een soort plop, dat is het gevoel wat het dichtstbij komt bij wat ik voelde. In de borst zitten natuurlijk verschillende lagen dikker weefsel en daar moet hij doorheen. Heel gek gevoel.
Om zeker te weten dat de korrels op de juiste plek zitten wordt er ook nog fijn weer even een mammografie gemaakt. Dat ze daar nog niet iets comfortabelers op gevonden hebben zeg. Bleh. Geplet. Gelukkig zitten de jodiumzaadjes goed en is het klaar. Ik mag na 40 minuten weer naar huis. Fietsje op naar huis en hup de auto in naar de kinderen in de Achterhoek.
Reactie plaatsen
Reacties