Vandaag nemen we de tweede stap in de goede - helende - richting. Stap 1 was het veiligstellen van eicellen, stap 2 de flinke rechtse richting die tumor.
Maandagmorgen 25 juli 2022 om 8:30 uur word ik verwacht op route 60 in Rijnstate. De dagopname afdeling van oncologie. Ik ben gek genoeg niet echt zenuwachtig. Ik weet immers niet exact wat mij te wachten staat. Ja, wel wat er gaat gebeuren en met welke troep het te maken heeft, maar niet hoe ik daarop zal reageren. Om 7:45 slik ik thuis de eerste mega pil tegen misselijkheid. Tegen 8:05 uur zitten we in de auto, belachelijk want we wonen nog geen 10 min fietsen van het ziekenhuis af, maar met chemo in je lichaam wel slimmer. Ik heb het zelfs nog even getimed… met exact 5 min en 1 sec rijden stonden we op de parkeerplaats van Rijnstate.
We liepen de centrale hal door, recht naar achter, twee trappen op en rechtdoor naar de dagopname. Ik werd hartelijk verwelkomd, alle verpleegkundigen zaten bij elkaar voor de ‘aftrap’ van deze dag. Plek 9 was voor mij, dat bleek in dit geval kamer met een bed. Heel fijn voor een eerste keer. We kregen gelijk koffie en thee en mochten even afwachten. Ondertussen kwamen ze ook een verwarmingselement brengen. Deze leggen ze op je arm om je aders goed zichtbaar te krijgen zodat het prikken het een infuus makkelijker gaat. Tegen 8:45 uur kwam een verpleegkundige kennismaken en een eerste korte uitleg geven. Ze start ook met het plaatsen van het infuus, daarvoor blijk ik niet de beste kandidaat. ‘Je hebt niet echt heel veel keuze om een infuus in te prikken’ hmm, normaal bloedprikken in de elleboogholte gaat altijd fantastisch, maar op mijn hand zijn er dus minder opties. Ze prikt, godzijdank, direct goed. Het zit niet echt lekker, maar prima.
Dan legt ze uit wat de volgorde gaat zijn. Ze hangt 3 zakjes vloeistof aan de infuuspaal. Eerst starten we met een zakje ‘dexa’, een sterk middel om misselijkheid tegen te gaan. Vervolgens twee zakjes zoutoplossing om alles lekker mee door te spoelen. Deze twee zullen steeds tussendoor weer aangezet worden en ik mag pas naar huis als deze twee 'erin' zitten. Tegen 9:00 uur verschijnen er twee nieuwe verpleegkundigen met verrijdbare computer en een box op mijn naam. Dat is DE box. Daarin zit het vergif. Afgestemd op de persoon, op mij. Na wat controle checks (goed dat ze dat met 4 ogen doen!), worden ook deze twee zakjes aangekoppeld. Eerst een Aperol Spritz cocktail. Hiervoor moet mijn arm zo stil mogelijk blijven liggen. Dit schijnt echt een naar goedje te zijn als het niet lekker door de infuuslijn en je aderen loopt. Met 10 minuten is dit gedaan. Om alles weer lekker door te spoelen wordt de zoutoplossing weer opengezet. Als deze klaar is, gaat gif-middel 2 erin. Hierbij mag ik gewoon bewegen, doen wat ik wil. Deze zal er ongeveer een half uur over doen. Ondertussen kreeg ik nog een lekker bakje yoghurt en een stuk fruit - feest! -. Dit alles gaat sneller dan verwacht. Tot zover gaat het mij goed af. Ik voel wel wat vermoeidheid indalen. Om 10:47 uur piept het apparaat voor het laatst en dat betekent dat alle 5 zakjes vloeistof in mij zitten. Done! One down - three to go!
Uit nieuwsgierigheid vroeg ik mij af hoe snel deze goedjes door mijn hele lichaam zitten. Gewoon weer een rare hersenkronkel op een bepaald moment. Nou ik kan je vertellen, dat is met 1 minuut. Je bloed circuleert in rust in ongeveer 1 minuut door je lichaam. Fijn om te weten toch? Dus met 1 minuut kan dit gif zijn werk gaan doen.. nou ga maar snel aan de slag!
10:55 uur zitten we weer in de auto naar huis en settelde ik mij op de bank. Een uurtje later begon ik echt enorm moe te worden. Zelfs het omhoog houden van mijn telefoon (iphone 11 pro) om de eerste aantekeningen te maken is zwaar. Dan kun je je er iets bij voorstellen. Tegen 13:15 begint mijn maag toch wat te kronkelen, ondanks al die anti-misselijkheid medicatie. Ik slik nog iets extra’s en duik mijn bed in. Tot 16:00 uur heb ik af en aan geslapen. Het raam dicht, oordoppen in. Ik heb zelfs niet door dat Thijs naast mij staat, terwijl ik normaal gesproken al wakker wordt van Sam die twee kamers verderop uit bed stapt.
Oefff wat voelt mijn lichaam zwaar. Dat is tot nu toe het meest heftig. Een arm optillen is al te zwaar. Daarnaast heb ik wat lichte hoofdpijn en een raar gevoel in mijn mond. Later breidt die hoofdpijn zich uit naar een soort migraine en bij migraine hoort misselijkheid (in ieder geval bij mij), dus je kunt raden wat ik eind van de middag deed. Daarna was het gelukkig wel een stukje beter. Thijs heeft de kinderen opgehaald bij opa en oma en het lukt mij te helpen ze in bed te leggen. Dat is toch wel heel erg fijn. Toch een soort van nuttige bezigheid tussen het ziek zijn door.
De dagen erna gaan mij eigenlijk heel goed af! Ik ben zelfs een beetje verbaasd. Uiteraard wel vermoeid, de hoofdpijn bleef, vooral maagzuur (geen misselijkheid) en zelfs iedere dag een rondje buiten kunnen lopen door de wijk. Bizar wel!
De dag na de chemo krijg je aan het eind van de dag ook nog een injectie om je beenmerg (de witte bloedcellen) weer te stimuleren te gaan groeien. Ook deze cellen worden namelijk aangetast en gedood door de chemo. Over die injectie had ik meerdere, op z’n zachtst gezegd, negatieve verhalen gehoord. Veel lotgenoten die te maken kregen met botpijn, spierpijn, hoofdpijn, extreme vermoeidheid, grieperig gevoel, gewrichtspijnen etc. Die lichte angst die ik daarvoor voelde in mijn lichaam zorgde er waarschijnlijk voor dat ik om 3:00 uur ‘s nachts beneden aan de eettafel zat om mijn honger te stillen en af te wachten wanneer de klachten zouden komen. Maarrr.. die kwamen eigenlijk niet! Wel wat spierpijn, de hoofdpijn en vermoeidheid bleven, maar niet zo extreem als ik verwachtte. Wat een opluchting. Voor deze keer dan. Dit is namelijk geen voorspelling voor hoe het de volgende drie keer gaat verlopen.
Dag 4 - donderdag 28 juli - vond ik mentaal het zwaarst. Voor de vierde keer die week ‘stuurde’ ik onze kinderen naar een oppas. Omdat het niet lukt ze in de buurt te hebben de hele dag. Omdat ik teveel geprikkeld ben, het schreeuwen en het enthousiasme niet aankan. Dit voelt niet zoals ik het eigenlijk wilde. Ik werk normaal 3 dagen in de week zodat ik ze de rest van de week om me heen heb. Maar nu gaat het gewoon niet. Dat zal wel het eeuwige ‘moms guilt’ zijn niet waar? Overigens hebben deze kinderen de grootste lol met alle opa’s en oma’s en op de opvang, dus eigenlijk hoef ik dit niet te voelen. Maar het is er toch.
Nu ik deze blog schrijf is het 6 dagen na de chemo en ik kan zeggen dat de meeste bijwerkingen weggezakt zijn. Ik zit weer in de UP! De opgaande spiraal waarbij het steeds ietsje beter gaat. Wel heel fijn voor de rustweek die eraan komt de komende 7 dagen. Overigens houd ik mijzelf nog wel koest. Rustig aan, niet teveel doen, rusten en slapen tussendoor. Ik heb zelfs vrijdag nog weer 3 mini taartjes staan maken.. dat zegt genoeg toch.
Reactie plaatsen
Reacties
Hoi Sandra, vindt heftig om te lezen. Alles van Jenny komt ook zo weer boven. Maar weet dat het ook weer goed komt met jouw. Ze zijn zeer kundig met deze rot ziekte. Ik wens je veel sterkte de aankomende tijd en jouw kenende laat jij je niet zo gauw uit veld slaan💪🏻. Doe ook Thijs de groeten en voor hem ook veel sterkte.
Met een geel/blauwe schutters groet Emiel.
Dag lieve Sandra,
Hoop dat deze trent zich voort gaat zetten. Dat het toch nog boven verwachting goed gaat, relatief gezien dan want wat is 'goed aan'..... De positieve instelling die jij hebt zal zeker meewerken. Ben ervan overtuigd. Je neemt het zoals het komt, respect hoor.
Vind wel iedere keer, als ik een foto van jou zie met dat korte koppie, dat je onwijs veel op Maaike lijkt. Twee druppels. Snap niet dat ik dat eerder nooit zo gezien heb. Sterkte voor de volgende kuur. Duim voor je. Knuffel