En je zou denken een rustweek, dan is alles weer relatief normaal… hahaha think again! Op zich voel ik mij goed, maar die vermoeidheid is er nog gewoon. Dus ik quote even mijn huisarts: ‘niet stoer doen’ en iedere dag een extra middagdutje. Ook wel weer lekker, als je je er tenminste aan toe kunt geven. Lukt niet altijd en dat bekoop je dan weer de volgende dag. Inmiddels heb ik wel een tussen-de-middag-slaap-kit aangeschaft. Oftewel: oordoppen en een slaapmasker. Dan is het tenminste echt donker en hoor ik vrijwel niets. De enige remedie voor een hoogsensitief persoon met een maar door-en-doorgaand brein om toch aan de rust te kunnen toegeven.
Daarnaast is je stoelgang naar de maan.. dus ohhhh dat kan zoveel pijn doen. Krampen tot de max. Deze rustweek moet de opgebouwde ellende van de week ervoor afgevoerd worden.. dus je kunt je indenken hoeveel uren ik de toiletdeur van de binnenkant heb gezien afgelopen week. Daar is een zwangerschap echt niks bij 😫😵. Maar ook de oncoloog zag afgelopen donderdag wel in dat al die uren op het toilet verloren tijd zijn en geeft mij een receptje voor de volgende kuren. Yasss!
Ohhh en als je dacht dat dat dan eindelijk alles was… ehhh still no! Omdat mijn tumor hormoongevoelig is, zijn mijn eierstokken kunstmatig in de overgang gebracht door een hormooninjectie die werkt voor 3 maanden. Dus halloooo opvliegers. Wat een ellende! Ze zijn niet te voorspellen en duiken altijd op de verkeerde momenten op. Lekker zat ik net op te wachten.
Het gekke aan dit ‘nieuwe’ leven is: je gaat steeds zitten wachten. Wachten tot de misselijkheid zakt, wachten tot je je beter voelt en nu dus ook wachten tot mijn haar gaat uitvallen. Dat is toch zo iets bizars.. wachten tot je haar gaat uitvallen. Iets waar je je normaalgesproken nooit over na hoeft te denken. Niet op hoeft te wachten. Dadelijk is het zover. Dat kan maar zo van een op andere dag zijn namelijk. Zo’n 10-17 dagen na de eerste chemo. Nu ik dit typ zit ik op dag 11, de 'gevarenzone'. Mutsjes zijn al in huis, een pruik ligt op mij te wachten. Maar het blijft gek. Ik kan er nog geen voorstelling van maken. Hoe voelt het om zo ineens je haar te verliezen. Doet dat pijn? Fysiek of juist mentaal? Ga ik gewoon plukken in mijn hand hebben straks? Of ga ik dat voor zijn en het alvast millimeteren? Neh, ik kan mij hier nog geen voorstelling van maken of een gevoel bij hebben.
Verder probeer ik te genieten van het mooie weer deze dagen, van de vrije tijd en weer zo goed mogelijk opladen richting maandag; kuur 2.
Reactie plaatsen
Reacties
Succes en sterkte Sandra met de 2e kuur ❤️
Toi toi
Welkom in de wereld van chemo. Alles herkenbaar en heb helaas alle bijwerkingen die er zijn gehad. 4e is achter de rug en geen een dag bij kunnen komen, wat een ellende. Woensdag mijn nieuwe kuur in de reeks van 12. Weet je wat dan wel fijn is na al die ellende van de eerste 4? De tumor in mijn borst is voor de helft geslonken en dan weet je toch maar mooi waar je het voor doet! Heel veel succes meis ❤️
Wat ben je toch een Kanjer. Je beschrijft alles zo mooi en ook met sarcasme. Ik heb er bewondering voor. Sterkte weer. Ook groetjes aan Thijs en de kids. 😘🍀